To zapis spotkań i rozmów z wielkim aktorem i człowiekiem, którego bezkompromisowość, szczerość stanowi jeden z największych atutów tej książki. Autorka splata różne formy narracji: wspomnień, zwierzeń, biografii, zapisów z dzienników, fragmentów opowieści i ćwiczeń ze studentami Akademii Teatralnej. Wrażenie jest uderzające: to Wojciech Pszoniak siedzi naprzeciwko czytelnika i opowiada mu o swoim utraconym Lwowie, o powojennych Gliwicach, teatralnym Krakowie, trudnej Warszawie, filmowym Paryżu i zrealizowanym marzeniu o zagraniu na londyńskim West Endzie. Mówi także o miłości, zawiści, konfliktach i przyjaźni, namiętnościach i emocjach związanych z aktorstwem i sztuką sceniczną. Kreśli intrygujące portrety Konrada Swinarskiego, którego uważa za największego polskiego reżysera teatralnego, Andrzeja Wajdy, Zygmunta Hϋbnera, Jerzego Grotowskiego. Najbardziej fascynujące w tych opowieściach są kulisy powstawania takich przedstawień jak „Sprawa Dantona”, „Biesy”, „Sen nocy letniej”, „Lot nad kukułczym gniazdem” „Garderobiany”, które weszły do historii polskiego teatru. Pszoniak zapuszcza się w zakamarki procesu twórczego aktora, stara się nazwać to, co decyduje o przemianie aktora w postać. Mówi o ciele i gestach, o filozofii i zmysłach. A także o barwach i smakach dzieciństwa, które odczuwa coraz intensywniej w miarę upływającego czasu. Klamrą zamykającą te różnorodne i pełne humoru fragmenty dialogów, monologów i opowieści jest ostatni zapis w zeszycie, będący pożegnaniem z samym sobą, z teatrem i ze sceną.